"Kor­kunç bir o ka­dar da köh­ne bir ka­ran­lık­ta alev alev ya­nan bir yü­rek ev­la­dı­nı ara­ma­ya baş­lar. Dü­şün­me­si bi­le in­sa­nın içi­ni ür­per­ten teh­li­ke­li bir or­man mi­sa­li o ko­ca şe­hir en kor­kunç yan­la­rıy­la tu­zak­la­rı­nı sin­si­ce kur­muş­tur ma­su­mi­ye­ti­nin üze­ri­ne. Cad­de­ler­de o dar so­kak­lar­da in­sa­na ür­kü­tü­cü ge­len bi­na­lar bir bir yük­se­lir ağaç mi­sa­li yo­lu­nun üze­rin­de.. O buz gi­bi so­ğuk ha­va ve ku­rum ko­kan si­sin ara­sın­da bir ba­şı­na hat­ta ya­pa­yal­nız ol­du­ğu­nu an­lar. Son­ra bir an du­rak­sar ve dü­şün­me­ye baş­lar, en teh­li­ke­li şey­ta­nın, be­yaz ölü­mün kar­şı­sın­da na­sıl du­ra­cak­tı bir ba­şı­na? Ev­la­dı şey­ta­nın esi­ri ol­muş­tu ar­tık. Ev­la­dı­nın her gün şey­ta­nın elin­de çek­ti­ği iş­ken­ce­de bi­raz da­ha tü­ken­di­ği­ni gör­me­siy­le, o da her­gün ev­la­dıy­la eri­yor­du için için.. Ses­siz­ce sü­zü­len göz­yaş­la­rı­nın ve fer­yat­la­rı­nın yan­kı­la­rın­da." Ken­di iç dün­ya­la­rı­nın ka­ran­lı­ğın­da kay­bo­lan in­san­la­rın ken­di­le­rin­ce ya­rat­tı­ğı, ken­di tarz­la­rı­nı in­san­la­ra pa­zar­la­ma şek­li­nin en teh­li­ke­li ya­nı­dır be­yaz ölüm as­lın­da.. Ken­di acı­la­rın­da, yal­nız­lık­la­rın­da, boş­luk­la­rın­da kay­bo­lan kor­kak in­san­la­rın sı­ğın­dı­ğı bir aciz­lik­tir. Bu aciz­lik­le­ri da­ha son­ra­la­rı ken­di­le­rin­ce bir tarz ha­li­ni alır ve baş­lar­lar bu tar­zı baş­ka can­la­ra pa­zar­la­ma­ya, uyuş­tu­ru­cu ba­ta­ğın­da kir­le­nen ruh­la­rı­nı di­ğer ma­sum ruh­la­ra bir vi­rüs gi­bi bu­laş­tır­ma­ya.. Bu vi­rüs, ce­hen­nem ate­şi gi­bi dü­şer ma­su­mi­ye­tin, gü­zel­li­ğin, mut­lu­lu­ğun, umu­dun ev­le­rin üze­ri­ne. Ama en ön­ce bir an­ne­nin yü­re­ği­ne dü­şer.. Bu ateş yü­re­ğe düş­tük­ten son­ra baş­lar sav­rul­ma­ya ru­hu­nun her bir zer­re­si ev­re­ne fer­yat ola­rak ve kay­bo­luş­la­rı de­fa­lar­ca ça­re­siz­lik­ler­de..En teh­li­ke­li uçu­rum­lar­da bi­le yü­re­ğiy­le ev­la­dı­nı ya­ka­la­ma­ya ve yü­re­ğin­de il­mek il­mek bü­yüt­tü­ğü o ru­ha sev­gi­siy­le son bir de­fa ışık tut­ma­ya ça­lı­şıp ev­la­dı­nın ru­hun­da­ki ka­ran­lık­lar­da giz­li bir kı­la­vuz­luk yap­mak is­ter son­ra.. ÇÜN­KÜ O BİR AN­NE­DİR.."ÖLÜ­MÜN Tİ­CA­RE­Tİ OLUR MU?Şe­hir ha­ya­tı­nın biz­le­re ge­tir­di­ği en bü­yük teh­li­ke un­sur­la­rın­dan bi­ri­de ma­ale­sef ki uyuş­tu­ru­cu so­ru­nu. Ve ne ya­zık­ki za­man iler­le­dik­çe uyuş­tu­ru­cu ba­ğım­lı­sı ol­muş in­san­lar­la gün­de­lik ya­şa­mı­mız­da iç içe ya­şa­ma­ya baş­la­dık. Ai­le­le­rin bir an­lık dal­gın­lı­ğı, genç­le­ri­mi­zin ha­ya­tın­da ge­ri dö­nü­şü ol­ma­yan ha­zin bir so­na doğ­ru giz­li­ce iler­le­me­si­ni sağ­lı­yor.. O genç­le­rin bir an­lık boş­lu­ğa düş­me­si­ni fır­sat bi­len, göz­le­ri­ni pa­ra hır­sı bü­rü­müş, yü­re­ğin­de vur­dum­duy­maz­lı­ğın ar­sız­lı­ğı olan ve bu işi ar­tık ti­ca­re­te dök­müş bu in­san­lar baş­lı­yor­lar gen­ce­cik be­yin­le­ri yı­ka­ma­ya. As­lın­da geç­mi­şe bak­tı­ğı­mız­da sa­de­ce be­lir­li kul­var­lar­da iler­le­me­ye ça­lı­şan bu ölüm sim­sar­la­rı, şim­di­ler­de ise en kü­çük üc­ra kö­şe­le­re ka­dar inip, okul ön­le­rin­de ya­şı kü­çük olan ço­cuk­la­ra ka­dar sat­ma­ya baş­la­dı­lar. Hoş ya­pı­lan o ka­dar ope­ras­yon­la­ra rağ­men 10 ya­şın­da­ki bir ço­cu­ğa uyuş­tu­ru­cu sa­tıl­ma­sı­nı ön­le­ye­me­dik ve bu du­rum da in­san­la­rın ken­di zor­ba­lık­la­rıy­la aç­tı­ğı bir ti­ca­ret ala­nı üze­rin­den de­vam et­mek­te.. Utan­ma­dan, vic­dan­la­rı sız­la­ma­dan pa­ra kar­şı­lı­ğın­da ölüm sa­tı­yor­lar.. "Ö­lü­mün ti­ca­re­ti olur mu?" der­di in­san­lık ken­di­ne yıl­la­rın içe­ri­sin­de. "Kim ölü­mün ti­ca­re­ti­ni yap­ma­ya cü­ret ede­bi­lir?" so­ru­la­rı za­man za­man so­rul­ma­dı mı? Ta­rih içe­ri­sin­de çok so­rul­du bu so­ru­lar. Ya­sak­la­rın en bü­yü­ğüy­dü, in­san­lı­ğa ay­kı­rı bir ya­sak­tı uyuş­tu­ru­cu tüc­car­lı­ğı..İN­SAN RU­HU ÜZE­RİN­DEN ME­LE­ĞİN VE ŞEY­TA­NIN SA­VA­ŞIFa­kat şey­ta­nın Hav­va an­ne­mi­zi kan­dır­ma­sıy­la baş­la­ma­dı mı dün­ya ya­şa­mı? Şey­tan biz­ler­ley­di ya­şam bo­yun­ca ta­ri­hin her anın­da. İn­san ya­şa­mı da şey­tan ve me­le­ğin sa­va­şıy­dı as­lın­da bir ne­vi. Ya­şam, in­san ru­hu üze­rin­den me­le­ğin mi yok­sa şey­ta­nın mı ka­za­na­ca­ğı­na da­ir ayar­lan­mış bir kro­no­met­re de­ğil miy­di? Şey­ta­na hiz­met eden ruh­lar kar­şı­sın­da me­le­ğin hiz­met­kar ruh­la­rı, ev­ren­de iş­le­nen ka­der al­tın­da ki yaz­gı, ka­za­na­nın sa­de­ce ya­şa­mın son bu­la­ca­ğı kı­ya­met de­nen nok­ta­da bel­li ola­ca­ğı bir sa­vaş de­ğil miy­di? Bu du­rum­la­rı bil­di­ğim­den in­san­la­rın üze­ri­ne gi­der­ken, on­la­rın ca­nı­nı acı­tır­ken, ben hep şu­nu dü­şü­nü­rüm; "ya bir der­di var­sa, bir dert­te ben ol­ma­ya­yım yü­re­ği­ne, ru­hu­na­" de­rim ken­di­me hep. Ve su­sa­rım, iyi ni­ye­ti­min bel­ki de ta­van yap­tı­ğı tek yer­dir. Ama öf­kem­le de bir in­sa­nın ölü­mü­nün te­ti­ği­ne bas­mam. Çün­kü O öl­me­den ben ölü­rüm o nok­ta­da, se­be­bi­yet ver­di­ğim için. Bir­bi­ri­mi­ze kar­şı da­ha du­yar­lı dav­ran­dı­ğı­mız in­sa­ni yak­la­şım­la­rın ço­ğun­luk­ta ol­du­ğu gü­zel­li­ğin ağır­lı­ğı al­tın­da mut­lu an­lar ol­sun in­san­lık­ta..KİM BİR AN­NE­NİN KA­Tİ­Lİ OL­MAK İS­TER..Ve bu işi ya­pan­la­ra ses­len­mek is­ti­yo­rum bu­ra­dan.. Bir an­ne­den ne­fe­si­ni çal­mak­tır, ev­la­dı­nı çal­mak. Kim bir an­ne­nin ka­ti­li ol­mak is­ter? İş­te bu so­ru­yu so­run bu­gün ken­di­ni­ze. Ve son­ra usul­ca ken­di­niz­le baş ba­şa ka­lın, bi­raz dü­şü­nün. De­ğiş­ti­re­ce­ğim ne­ler var ha­ya­tım­da di­ye. Mut­la­ka var­dır bir şey­ler. Ve bu so­ru si­ze de­ğiş­tir­me­niz ge­re­ken­le­ri de­ğiş­tir­me gü­cü ve­re­cek­tir. Öf­ke­len­di­ği­niz­de bu so­ru­yu ha­tır­la­yın. O za­man öf­ke­ni­zin kar­şı­sın­da da­ha güç­lü dur­ma­ya baş­la­ya­cak­sı­nız. Me­lek­ler ka­zan­sın in­san­lık sa­va­şı­nı. Öf­ke­niz­le şey­ta­na prim ver­me­yin. Bu işi ya­pa­ca­ğı­nız an ak­lı­nı­za hep bir an­ne gel­sin. An­ne­ni­zin gö­zün­de bir dam­la göz­ya­şı­na ta­ham­mü­lü­nüz var mı? Ve so­ru­yo­rum si­ze; An­ne­le­rin ağ­la­ma­dı­ğı bir dün­ya is­te­mez mi­si­niz...??